Wikipedia o diagnozie SM
Stwardnienie rozsiane trudno jest rozpoznać na jego wczesnym etapie. W rzeczywistości pewna kliniczna diagnoza SM może być postawiona po wystąpieniu dwóch rzutów choroby lub po wykazaniu w badaniu obrazowym rozsiania zmian w czasie (tzn. wykazanie nowych zmian w MRI po okresie nie krótszym niż 30 dni). Do celów klinicznych i naukowych stosuje się tzw. kryteria McDonalda, opracowane w tym celu w roku 2001.
W przeszłości używane były różne kryteria rozpoznawania SM, jak np. kryteria Schumachera lub Posera. Obecnie obowiązującymi są kryteria McDonalda, będące stanowiskiem międzynarodowego panelu ekspertów w dziedzinie stwardnienia rozsianego. Oparte są one na danych klinicznych, wynikach badań dodatkowych tj. MRI głowy, potencjałów wywołanych i badaniu płynu mózgowo-rdzeniowego24. Obecnie eksperci posługują się również tzw. Rewizją z 2005 kryteriów McDonalda
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Stwardnienie_rozsiane
Interferon jako metoda leczenia
Skutecznych metod leczenia SM jest kilka i należą do nich między innymi interferony, które uznawane są za najskuteczniejszą dzisiaj metodę leczenia objawowego tej choroby. Interferon beta jest obecnie stosowany w Europie oraz Japonii, gdzie pomaga setkom pacjentów powstrzymać rozwój choroby.
Leczenie w ramach programu NFZ trwa dwa, trzy lata, po tym czasie należy samemu opłacać 100% ceny leków. To samo tyczy się osób powyżej 40 roku życia, leki dla takich chorych nie są refundowane.
Teorie na temat SM
Stwardnienie rozsiane to choroba o nieznanym podłożu, jednak istnieje wiele teorii lekarzy badających tą chorobę od lat. Jedną z tych teorii jest, że SM to choroba autoimmunologiczna. Czyli taka, w której układ odpornościowy atakuje komórki własnego ciała, w tym przypadku układu nerwowego.
Są również teorie, które wskazują na podłoże w postaci niedoboru witaminy D, zwłaszcza w dzieciństwie lub na niewydolność żylną w obrębie mózg-rdzeń kręgowy.